Sanatçı Eşref Yıldırım’ın yeni performansı, çocukluk anılarından kişisel eşyalarına, ev içi emeğinden kayıp deneyimlerine uzanan çok katmanlı bir arınma ritüeli kurguluyor.
Çocukluğunda evlerindeki kanepenin minderini yıllarca yer yatağı olarak kullanan Yıldırım, İstanbul’da yaşadığı tüm evlerde bu süngeri yanında taşıdı. Son taşınmasının ardından sirke ve karbonatla yıkadığı bu sünger, şimdi performansta bir “bulut”a dönüşüyor. Yıldırım, bu buluttan üzerinize yağan sirke yağmurunu, zeminde karbonat ve tuzla birleşerek köpüren bir tepkimeye dönüştürüyor. Kimyasal bir çözünme, geçmişin izlerini çözerek sembolik bir arınmaya işaret ediyor.
Performansın merkezinde yağmur imgesi bulunuyor. Sanatçının hayatını kuşatan bu motif, bir yandan bulduğu ve gömdüğü günlerde deli yağmurların yağdığı köpeği Yağmur’un hatırasıyla, diğer yandan da Museum Schloss Moyland’da “Kamuflaj” adlı performansının son saatinde başlayan sağanakla örülüyor. Şimdi, Peksimet Kilisesi’nde, başının üzerinde taşıdığı “geçmişin bulutu”ndan yağan sirke, hem çocukluk anılarının hem de kayıpların üzerine düşüyor.
Yıldırım’ın pratiğinde gündelik temizlik malzemeleri —sirke,
karbonat, tuz— kişisel hafızanın sembollerine dönüşüyor. Bir zamanlar utanç ve
korunma ile hatırlanan sünger yatak, yıllar sonra bir bulut gibi yeniden
doğuyor; sirke yağmuru, karbonat köpürmesi ve tuzla birleşen tepkime, hem
bireysel hem de kolektif bir arınma ritüelinin şiirsel bedenini kuruyor.
“Dissolution” (Performance, 2025)
Eşref Yıldırım’s new performance constructs a multi-layered
ritual of purification, spanning from childhood memories to personal
belongings, from domestic chores to experiences of loss.
As a child, Yıldırım used the cushion from the couch in his
home as a floor bed for years. He carried this sponge with him to every house
he lived in throughout Istanbul. After his last move, he washed this sponge
with vinegar and baking soda; it now transforms into a “cloud” in the
performance. Yıldırım channels a “vinegar rain” that falls from this cloud onto
you, creating a reaction that combines with baking soda and salt on the ground,
turning into a fizz. This chemical dissolution signifies a symbolic
purification by breaking down the traces of the past.
The image of rain is central to the performance. This motif,
which pervades the artist's life, is woven together on one hand by the memory
of his dog, Yağmur (Rain), whom he found and buried on days of torrential rain,
and on the other by the downpour that began in the final hour of his
performance titled “Camouflage” at the Museum Schloss Moyland. Now, in the
Peksimet Church, the vinegar raining from the “cloud of the past” he carries
above his head falls upon both childhood memories and losses.
In Yıldırım’s practice, everyday cleaning materials—vinegar,
baking soda, salt—transform into symbols of personal memory. The sponge bed,
once remembered with shame and for protection, is reborn years later like a
cloud; the vinegar rain, the fizzing baking soda, and the reaction combined
with salt construct the poetic body of a ritual of purification that is both
individual and collective.
