eşref yıldırım: gelin

Vildan Uzel ve Ailesi, 2016

Tuval üzerine karışık teknik, 160x210 cm

BOŞ BİR TUVAL GİBİ: ''gelin''...

Herhangi bir çizgisel hareketin gitmek mi yoksa gelmek mi olduğu, hareket edenin değil duranın konumuyla ilgilidir. Siz sadece yer değiştirensinizdir ve sonuçta herhangi bir yere gitmiş olmazsınız, çünkü zaten artık oraya gelmişsinizdir. Gitmek, çoğunlukla bir gelecek planı olarak havada asılı kalır, gidiyorum derken bile...

''Gelin'', hem ağlayıp hem gidendir, boş bir kağıt, boş bir tuval gibi beyaz gelir. Başka insanların, başka bakışların, başka sözlerin ortasına fırlatılır. Artık onların kurallarına göre davranmak, onlardan biriymiş gibi durmak, onların çocuklarını doğurmak zorundadır. Beyaza önce kırmızı bulaşır, sonra da hızla kararır. ''Gelin'' buralarda, yavaş ya da hızlıca öldürülmek, cinayetinin kanıtları da sergilenmek içindir. Pipa Bacca bunu imler, bu yazıya vesile olan sergi de zaten bunun içindir.

Bizler o ''gelin''in, o şaşkınlığın, atılmışlığın, o umudun, şanslıysak da aşkın çocuklarıyız. Buradaki çoğunluğa benzemek ve onların kurallarına göre davranmak zorunda olan, onların arasına atılan... Tam olarak şimdi ve buradaki varlığımızın parçalanmışlığı, o geçmişin katmanlarıyla özdeştir -yani, belki de öyledir-. Bu resimleri yapma eylemi de -resim yapabilme kaygısından başka- bu parçaları o katmanlarda arama ve onları yüzleştirme çabasından öte değildir.

Resim, çoktan gitmiş oldukları için burda kalıyormuş gibi yapmak zorunda olanların, boşluktaki izlerinin toplamından oluşur. ''Gelin'', burda durmayı marifet sayanların bu birikmiş yokluğa bir kez olsun bakabilmeleri için bir çağrıdır belki...