Nazik el-Melaike "Ben", 2024
Tuval üzerine karışık teknik 160x145 cm, örgü



"Gece benim kim olduğumu soruyor

Ben; endişeli, derin ve karanlık sırrıyım onun

Asi sessizliğiyim

Benliğimi sükûnetle örttüm

Kalbimi şüphelerle sarmaladım

Ve solgun bir yüzle kalakaldım burada

Dikiyorum bakışlarımı ve sual ediyor bana yüzyıllar:

Kimim “ben” acaba?"













Gabriela Mistral "Apegado a mi", 2024
Tuval üzerine karışık teknik, 175x125 cm, örgü


Sarıl Bana

Yüreğimin yünceğizi

göğsümde ördüm ben onu,

üşüyen, donan yünceğiz

sarıl bana, öyle uyu!



Keklik yoncalarda uyur

bak yüreğim nasıl vurdu,

ürkme nefesimden n’olur

sarıl bana öyle uyu!



Ey titreyen taze fidan

yaşamak mı bu korku,

ayrılma göğsümden bir an

sarıl bana öyle uyu!



Her şeyi yitirdim ben

korkutuyor beni uyku.

Kolumu bırakma sakın

Sarıl bana, öyle uyu!

Çev. Yıldız Canpolat



Çekirdek-Aile





Çekirdek-Aile 2024

"Dust and Mold" sergisi kapanış performansı, 10 Şubat 2024 
Zilberman Gallery Berlin

 



Kaos GL dergisinin "Performans" başlıklı 194. sayısı için Yasemin Köker'le yaptığımız söyleşi.


Dust and Mold

 



Zilberman | Berlin is pleased to announce the exhibition Dust and Mold by Eşref Yıldırım.

The video I Love Myself shows the artist, Eşref Yıldırım, standing before a mirror in the bathroom and repeating the phrases: “I love myself, I am precious, I am valuable” – while vehemently scrubbing himself with a brush full of toothpaste. Yıldırım thus turns to persiflage the self-healing advice of a psychologist, whom he visited after his partner left him. Moreover, he reads old letters to himself in front of the mirror, in which his former boyfriend accuses him of egotism. Getting angrier and angrier, he succumbs to a paroxysm of self-blame and does physical and emotional harm to himself. The video oscillates between parody and bitter earnest, between violence and comedy, then compulsive self-optimization and self-punishment and self-therapy.

Eşref Yıldırım has often addressed the subject of violence in society – including domestic violence. His starting point may be some small announcement in the newspaper, which leads him to conduct research in more depth. But he also addresses major crimes, crimes which are either never prosecuted in court or even intentionally covered up. Thus, for instance, he knit 34 masks of black yarn to memorialize the 34 young people who were killed in the Roboski Massacre in Turkey in 2011. The pair of eyes, which he wove into each mask, appears to capture the glance of the person behind the mask, as with the sarcophagus of a mummy; but it could also be the glance of the dead, or the glance of someone robbed of his identity. In earlier paintings, Yıldırım gave a face to women poets or activists for women’s rights who had been censored and suppressed from the official historical narrative, as for example in his portrait of Zabel Yesayan, an Armenian writer, or Nezihe Muhiddin, one of the founders of the Turkish women’s movement. Yıldırım often combines his paintings with knitted bands of text, which recall friendship bracelets, but which also give a voice to the faces, since they cite the works of the person portrayed.

With this exhibition, Dust and Mold, the artist ties back in to his own life experience, as indicated in the description of the video I Love Myself above. Yıldırım, who himself emphasizes that the personal is political, always regards the life of individuals within the context and under the pressures of the social hierarchies, assigned gender roles, rigid taboos, and unequal power relationships in which they are caught. In a series of paintings, which he created for this exhibition, he records his own family’s history and, as the title Dust and Mold implies, there is nothing nostalgic or sentimental in his perspective on this history. As in his work on women poets, he here creates portraits, each one drawing into focus a member of his family who has been oppressed or passed over: his mother, his aunt, his sister, and himself. To these he adds one other, that of a stray dog. 

Eşref Yıldırım works newspaper clippings into his paintings, which he then tears away again – a technique of décollage, which exposes the layers of paint beneath. This process recalls the approach of the Affichistes, based on posters torn from the public space: It is a designation through removal, a liberation from an asserted completeness. Yıldırım himself says about his working process: “I remove the surface layers to make the past visible.” By showing us the various phases of his work, the artist brings the element of time back into the picture as it is viewed. He also introduces textural and tactile impressions. 

We enter the exhibition through a curtain made of ribbons of textile reproducing a wedding photograph of his parents, which the artist has knitted. As we step into the first room, therefore, we touch and inevitably lift or disturb the curtain, which covers the entrance like a bridal veil. Yıldırım causes us to enter into a field of tension between participation and observation. His narrative begins with the arranged marriage of his parents. The various stages of his own childhood and youth follow. For the absence of love in all human relationships, he seeks a replacement in their relationship to animals. We have already mentioned the stray dog. Again and again, the artist allowed pairs of doves to build themselves a safe nest on the bookshelves in his room in Istanbul. Thus he also exhibits, beside his paintings, the remains of a doves’ nest.

Yıldırım says he began to knit with very thin yarn to help himself deal with the trauma of breaking up with his partner. The thin yarn felt so tender and fragile. When working with the text of a poem written by his former boyfriend – which also furnished the title for this exhibition – he felt as though he were doing something forbidden. So he tried to make the solecism invisible by knitting with yellow yarn on a white background. The first part of this work is exhibited as a textile object. During the run of the exhibition, Yıldırım will knit out the remainder of the poem in a performance, which can be watched via live video transmission. By having recourse to his own life experience, Eşref Yıldırım blurs the distinction between private and working life. For us as viewers, too, swinging between affective proximity and reflective distance, there is a blurring of the world as we experience and the world as we invent or imagine it. 

Text: Lotte Laub 
Translation from the German by Darrell Wilkins 

The exhibition is accompanied by a catalog. For further information, please contact: berlin@zilbermangallery.com

Eşref Yıldırım (1978, Bursa) is a visual artist based in Istanbul. He studied at the Faculty of Painting at Mimar Sinan University of Fine Arts in Istanbul. His solo shows include: Dust and Mold (Zilberman | Berlin, 2023), Night Residuals (curator: T. Melis Golar, Bilsart, 2022), Diary of Defeats (Zilberman | Istanbul, 2018), Prison for Minor Offenses (Zilberman | Istanbul, 2014), Salute! (Zilberman | Istanbul, 2014), and Nobody’s Death (Zilberman | Istanbul, 2012); group shows include: Ben Yazar Suat Derviş'im (Eda Yiğit, Avrupa Pasajı, 2022), Geçmişi Unutmak Yaldızlı Bir Yalan (curator: Deniz Özgültekin, Karşı Sanat Çalışmaları, 2022),  Karşı Pencere (curator: Melike Bayık, KOLİ Art Space, Istanbul, 2021), Apartman (curators: Lara Lakay & Tuba Kocakaya, Apartman No:52, Istanbul, 2021), Our Nature, Tapa artist residancy exhibition, Barın Han, Istanbul, 2020), Unlock (Zilberman | Istanbul, 2020), The Spirit of the Poet (curator: Jürgen Kaumkötter, Center for Persecuted Arts, Solingen, 2019), House of Wisdom (curator: Collective Çukurcuma, Bonington Gallery, Nottingham, 2018), Night: Collaborative Performance Proposal (Eski Datça Hotel, Datça, 2018), Confusion (organized by: Kopuntu, Milano Macao, Milano, 2017), House of Wisdom (curator: Collective Çukurcuma, Istanbul, Berlin, Amsterdam, 2017), Survival Kit (Istanbul, Yekatering, 2017), The Red Gaze (curator: A. Sh. Bruckstein, Zilberman | Berlin, 2016), Transparency of Evil or Looking to the Other (Kare Sanat, Istanbul, 2015), Prison for Minor Offenses (Sinopale 5, Sinop, 2014), Figure Out, (Dubai, UAE, 2012), In Between (İstanbul 2010 European Capital of Culture, MSGSÜ Tophane-i Amire Culture Center, Istanbul, 2010), Borders Orbits 6 (Siemens Art Space, Istanbul, 2009).


3D Tur










Fotoğraflar: Chroma



Dust and Mold açılış Performansı: Beni Bunlarla Besle


"Beni Bunlarla Besle", devam eden performans süreci Zilberman Gallery YouTube hesabından takip edilebilir.














Zilberman Dialogues 
Memed Erdener & Eşref Yıldırım
16.12.2023 – 24.02.2024





Fotoğraflar: Kayhan Kaygusuz

Zilberman Dialogues, Memed Erdener ve Eşref Yıldırım’ın 14 Aralık 2023 – 10 Şubat 2024 tarihlerinde Zilberman I Berlin’de gerçekleşen kişisel sergilerinden birer kesit sunan seçkiye ev sahipliği yapmaktan mutluluk duyar. Sanatçıların güncel işlerini bir araya getiren sergi, 16 Aralık 2023 – 24 Şubat 2024 tarihleri arasında Mısır Apartmanı ikinci katta görülebilecek.

Adsızform başlıklı kişisel sergisinde Memed Erdener, ürettiği ideogramları mekansal bir kurgu içinde izleyiciye sunar. İsim ve kimlikten yoksun formlar, sergi alanında sessizlik içinde var olur. Erdener, semboller, ideogramlar ve imgelerden oluşan cümleler aracılığıyla, dilin geleneksel sınırlarını aşarak alternatif bir il ve özgün bir ifade biçimi oluşturmayı amaçlar. Sanatçının kendi sözleriyle: “Adsızform bir sessiz öznedir. Manzaranın bir parçası olmasına rağmen bir adı yoktur. Adı olmadığı için dilin indirgeyen yapısına dahil değildir. O kaybolmuştur ve bu sebeple özgürdür.” Sergiye yüz otuzun üzerinde Adsızform’un yer aldığı bir sanatçı kitabı eşlik ediyor. 

Eşref Yıldırım’ın Toz ve Küf isimli kişisel sergisi, sanatçının kendi yaşam deneyimleriyle yakından ilişkilidir. Kişisel olanın politik olduğu fikrinden yola çıkan sanatçı, yaşamına dair unsurları, toplumsal hiyerarşilerin, toplumsal cinsiyet rollerinin, yıkılması güç tabuların ve eşitsiz güç ilişkilerinin yarattığı baskı mekanizmalarının bağlamında ele alır. Bu sergi için ürettiği işlerde, kendi aile tarihine, erken çocukluk anılarına ve romantik ilişkilerine dair kesitleri belgeler. Yıldırım’ın Zilberman Dialogues’da yer alan ve 2020-2022 yılları arasında üretilen Kendimi Seviyorum başlıklı bir dizi çalışması, sanatçının kişisel konulara yöneldiği ilk işlerinden olmanın yanı sıra sanatçının kullandığı mecraların çeşitliliğine de işaret eder. 

İstanbul’daki tarihi Mısır Apartmanı’nda yer alan Zilberman Dialogues, galerinin İstanbul ve Berlin’de yer alan sergi mekanları arasında bir bağ kurmayı hedefler. Zilberman I Berlin’in Schlüterstr. 45, Charlottenburg’da yer alan sergilerine paralel bir program sunan Zilberman Dialogues, farklı sanatsal perspektifleri buluşturmayı ve iki şehrin sanat ortamları arasındaki diyaloğu geliştirmeyi amaçlar. 





Else Lasker-Schüler "Beni hayata bağlayan ip", 2023
Tuval üzerine karışık teknik 170x120 cm, örgü


"Ve sus, acıyı anlatma,
Acılarım boşalmasın,
İnancım kalmadı artık, ne bir kadına ne de bir adama,
Beni bağlayan ipliği bütün hayata,
Geri verdim dünyaya
Gönüllü olarak!"












Bedr Şakir es-Seyyab "Yağmur", 2023
Tuval üzerine karışık teknik 165x120 cm, örgü



Yağmur

Yağmur

Her bir yağmur damlasında

Bir kırmızılık, sarılık vardır çiçek polenlerinden gelen

Açların ve çıplakların her bir gözyaşı

Kölelerin kanlarından akan her bir damla

Yeni bir dudağı bekleyen tebessümdür

Ya da bir memedir, bebeğin ağzında kızaran

Yarının genç dünyasında, hayat veren

Ve yağmur boşanır."











Pablo Neruda "Nokta", 2023
Tuval üzerine karışık teknik, 150x130 cm, örgü


"Acılardan daha büyük bir yer yoktur
Bir tek evren var, o da kanayan bir evren."











Bai Juyi "Çiçek olmayan çiçek", 2022
Tuval üzerine karışık teknik, 150x130 cm, örgü


Çeviri: Erdem Kurtuldu



Geçmişi Unutmak Yaldızlı Bir Yalan




Mardin’deki Surp Kevork Kilisesi’nde izleyici ile buluşması planlanan “Geçmişi Unutmak Yaldızlı Bir Yalan” sergisi Mardin Valiliği tarafından iptalinin ardından Karşı Sanat Çalışmaları ev sahipliğinde gerçekleştirildi.